Starčevačka kultura je srednjoneolitska kultura koja se rasprostirala na centralnom Balkanu. Ime je dobila po lokalitetu Starčevo, nedaleko od Pančeva.

Prva iskopavanja na lokalitetu Starčevo, koji se nalazi na levoj obali Dunava, vršio je 1939. godine Miodrag Grbić. Sredinom pedesetih godina XX veka, istraživanja su vršili Milutin Garašanin kao i Draga Garašanin. Pronađene su dosta grube keramičke posude, ali i keramika oslikana sa geometrijskim ornamentima, kao i antropomorfne figurine rađene od pečene zemlje. Pronađena su i oruđa od kamena i kostiju. Datiranje nalaza nije sasvim pouzdano, ali se uzima da pokrivaju period petog milenijuma pre nove ere.

Starčevačka kultura se često proširuje nalazima sa drugih lokaliteta sa Balkana i srednje Evrope, pa se često koristi naziv Starčevo-Kereš-Kriš, po nalazištima u Mađarskoj i Rumuniji. Ovaj naziv označava jedinstvo tri bliske kulture: starčevačke, kereške i kriške kulture koje su obuhvatale veliko područje današnje jugoistočne Mađarske, Srbije i Rumunije.

Starčevačka kultura donosi početke stalnog naseljavanja stanovništva i stacionarne poljoprivrede (pšenica, ječam i proso) i uzgajanja stoke (ovce/koze i goveda), dok su lov i ribolov manje zastupljeni.

Starčevačku kulturu smenila je vinčanska kultura.